Wybierasz się do Afryki na najwyższe szczyty Kenii i Ugandy? Zastanawiasz się, czy warto wejść na Mount Kenya i Szczyt Małgorzaty w górach Ruwenzori? Szukasz wspomnień kogoś, kto tam był? Dobrze trafiłeś. Blog z podróży do Ugandy i Kenii to afrykańskie zapiski, których szukałeś. Przeczytaj wspomnienia z wędrówki na Point Lenana w masywie Mount Kenya i Margherita Peak w Górach Księżycowych.
Ciekawi Cię, jak wyglądają wędrówki na drugą (Mount Kenya) i trzecią (Ruwenzori) najwyższą górę Afryki i czego można się spodziewać podczas trekkingu? Zajrzyj więc do wpisów. Specjalnie dla Ciebie przygotowałem relację dzień po dniu z podróży do Ugandy i Kenii.
Zdobyłeś Kilimandżaro w Tanzanii? Być może właśnie trekking w Kenii albo w Ugandzie jest naturalną kolejną destynacją na mapie Twoich górskich wędrówek.
Wędrówka na te szczyty stanowi nie lada wyzwanie. Wejście na Point Lenana w Kenii (trzeci pod względem wysokości szczyt Mount Kenya) to zwykły trekking na większej wysokości. Ale wejście na wierzchołki Batian (drugi) i Nelion (pierwszy) w ostatnim ich fragmencie stanowią niezłą wspinaczkę skałkową na dużej wysokości.
W przypadku Gór Księżycowych w Ugandzie trudności są dwie. Pierwsza jest błaha, ponieważ bardzo często występują intensywne opady deszczu, a wędrówka odbywa się po bagnach. Druga to lodowiec, który trzeba pokonać w rakach, z liną i uprzężą.
Oprócz wspomnień z gór Kenii i Ugandy możesz tu również przeczytać wrażenia z safari w kenijskim Parku Narodowym Nairobi oraz ugandyjskim Park Narodowy Wodospadu Murchisona.
Polecam też album fotograficzny „W drodze na najwyższe szczyty Afryki” (jestem jego autorem!) ze zdjęciami z różnych państw Afryki (również z Kenii i Ugandy). Znajdziesz w nim również sporo informacji praktycznych, wspomnienia i ciekawostki na temat wędrówek po afrykańskich górach, safari i podróżowaniu po Afryce. Oczywiście są w nim też obszerne fragmenty poświęcone górom i podróżowaniu po Kenii i Ugandzie.
A jeśli szukasz porad przed podróżą – możesz również sięgnąć po mojego Ebooka „Poradnik przed podróżą do Afryki – Tanzania, Kenia„.
Dobrze się składa, bo akurat w pobliskim dość luksusowym hotelu na wzgórzu można odwiedzić ogólnodostępny basen. Nie wahając się zbytnio kierujemy się we wskazane miejsce. A basen? Nazwijmy go afrykańskim. Co to oznacza? Nie jest brudno. Ale najczyściej też nie jest. Mimo wszystko, jak na miejscowe warunki to dość luksusowe i być może nawet jedyne albo jedno z niewielu miejsc z basenem.
Otrzymujemy pamiątkowe dyplomy za przejście drogi zwanej Central Circuit. Długopisem zostaje dodana adnotacja, że byliśmy również na Szczycie Małgorzaty. No cóż. Po prostu zabrakło właściwych dyplomów i dostaliśmy dyplomy zastępcze. Po wysłuchaniu oficjalnego przemówienia szefa RMS dziękujemy przewodnikom i całej obsłudze.
W końcu wychodzimy z zimnych chmur. Naszym oczom w dole ukazuje się wspaniała dolina z wijąca się po środku rzeczką. A na jej końcu nasz cel – Guy Yeoman Hut. Za nami można dostrzec wierzchołki Ruwenzori z Mount Baker na czele. Potworną plątaniną korzeni i głazów schodzimy w kierunku doliny, którą dopiero co podziwialiśmy z góry.
Idę krok po kroku. Pokonuję kolejne skalne schodki. Widzę! Widzę szczyt. Nie mam siły aby przyśpieszyć. Jeszcze tylko kilka kroków. Trwają całą wieczność. Ostatni stopień. Jestem na szczycie! Wszedłem tu! Zdobyłem najwyższy szczyt Ugandy i trzeci najwyższy szczyt w Afryce. Łzy radości spływają po policzkach. Jestem bardzo szczęśliwy.
Po błotnej przygodzie następuje ostrzejsze podejście prowadzące przez las gigantycznych lobelii. Na jego końcu znajduje się dość długa metalowa drabina kończąca się w miejscu, skąd można dostrzec niezwykłą panoramę ugandyjskich gór.
Jest kolorowo. Brązy, żółć, pomarańcz, szarość skał, błękit nieba, białe obłoki, a do tego skrzący się w promieniach równikowego słońca lodowiec. Jest wspaniale. Wspaniałe góry wschodniej Afryki. Mam przekonanie, że to najładniejsze góry w Afryce, które widziałem.
W końcu jest też solidne błoto. Na szczęście jest pewne ułatwienie. Ułożono tu już wcześniej kładki z gałęzi i pni drzew. Pomimo dość wątłej konstrukcji jest szansa, aby nie wpaść w błoto po kolana. Ścieżka wymaga dużej koncentracji. Po jej pokonaniu wychodzimy na polanę obok rzeki. W końcu wyszło również słońce i zrobiło się przyjemnie ciepło. Po kolejnych trzydziestu minutach stromego podejścia jesteśmy w ładnie położonym John Matte Hut na wysokości 3 360 m n.p.m.
Gęsty las towarzyszy nam od samego początku. Wiele gatunków tropikalnych drzew, roślin, kolorowe motyle, owady, insekty. Jest głośno. To prawdziwy las deszczowy. Ilości stworzeń niewyobrażalne. Powolna wędrówka pod górę wyciska z nas spore ilości potu. Jest gorąco i duszno. Przekraczając liczne górskie strumienie przechodzimy przez metalowe mostki. Ostrzejsze podejścia pokonujemy wykorzystując przymocowane do skał metalowe drabinki.