Nagle dostrzegam szympansa, który bawi się z psem. Gryzą się i biegają po piachu. W pewnej chwili szympans zmienia zdanie i wskakuje na pobliskie drzewo. Skacze i wygląda jakby się popisywał. Nagle spada. Nic się nie stało. Pewnym krokiem podchodzi do mnie, wyciąga rękę, bierze moją dłoń i zaczyna mnie ciągnąć.
W drodze do Kampali odwiedzamy rezerwat Ziwa. To podobno jedyne miejsce w Ugandzie, gdzie można zobaczyć nosorożce białe. Na obszarze o powierzchni około 70 km2 pracownicy Ziwa Rhino Sanctuary starają się rozmnażać nosorożce, aby po kilku latach można było przenieść nosorożce białe do innych ugandyjskich rezerwatów. W chwili obecnej (2012 rok) jest ich dwanaście.
Otaczają mnie miłe dla ucha dźwięki ptasiego trele. W pewnym momencie otwieram oczy i aż podskakuję z wrażenia. Tuż obok stolika stoi guziec i patrzy mi prosto w oczy. Chyba też jest zaskoczony. Po chwili odchodzi w kierunku namiotów. Za nim wędruje całe stado. Zatrzymują się przy śmietniku i bez skrępowania wyciągają wiadro, aby zjeść resztki.
Z rzadka można dostrzec guźca, pawiana albo antylopę. Pierwszym celem wycieczki jest wodospad Murchisona. Widok robi wrażenie. Nil Wiktorii posiada ogromną moc. Sama świadomość, że patrzę na wodospad na Nilu powoduje dreszczyk emocji.
Szympansy przeszukują drzewa w poszukiwaniu swoich przysmaków, owoców palmy i fig. Czasem sprawnie schodzą na dół i zjadają to, co zerwały na górze. Zachowują się jak ludzie. Nie mogę się nacieszyć ich widokiem. Wpatrujemy się w szympansy i zastanawiamy się, jak wiele wspólnego mają ludzie z tymi małpami.